Mamy nowy fajny bieg, oby się wpisał na stałe w kalendarz – napisałem dwa lata temu. No i się wpisał. III Bieg Powstańca w Dobrej za nami. Przełajowa dycha po Wzniesieniach Łódzkich, nieważne czy po śnieżnej ciapie, po suchym czy po błocie, żyje własnym życiem. W pierwszych dwóch edycjach udało mi się ugrać nadspodziewanie dobre wyniki. Teraz w wiosennym błotku pobiegłem „tylko” na miarę możliwości, ale i tak jak zwykle było fajnie.
Pamiętnej zimy tysiąclecia w 2013 napadało kupę śniegu, który dzień przed biegiem postanowił nam utrudnić życie i zaczął topnieć. W tych sympatycznych warunkach przybiegłem tylko 4 minuty za Moniką K., która normalnie na dychę dowala mi jakieś 8-9 minut, i w czasie porównywalnym z ludźmi zwykle o 2-4 minuty szybszymi. No ale to można wytłumaczyć moim hasłem „im trudniej, tym lepiej” 🙂
Rok później piękna wiosna, słoneczko, sucha trasa i krótkie rękawki. Najlepszy czas roku na dychę – 45:46, tylko 44 sekundy wolniej od dotąd niepoprawionego rekordu z Uniejowa z 2013. Później były piękne życiówki na piątkę i połówkę, ale dychy już nie poprawiłem. Ile bym nabiegał tego dnia na płaskim asfalcie, mogę sobie gdybać.
Tym razem pobiegłem na ile byłem w stanie. W obecnej dyspozycji na tym milutkim błotku 48:09 to i tak nie jest najgorzej. Na pierwszym zbiegu zaliczyłem soczyste glebsko i trochę straciłem. Znowu dobrze rozłożyłem siły, od drugiej górki zacząłem regularne przesuwanie się w górę stawki, i tak było do samego końca. Jeden rywal zmusił mnie jeszcze do finiszu na maksa, depcząc mi po piętach do samej kreski. Ten to musiał się wspinać po drodze, bo taki ubłocony! – powitał mnie konferansjer Sobek na mecie.
Cały reportaż i trochę fotek z marszu i biegu tu:
http://www.festiwalbiegowy.pl/biegajacy-swiat/blotnisty-i-rodzinny-bieg-i-marsz-powstanca-foto#.VO5hgS6Wdpk
W zeszłym roku była forma przez cały luty i marzec, ale na maraton już jej trochę zabrakło. Oby teraz było odwrotnie. A maraton to tylko mały krok do tego, co nastąpi później.
Pozdro!
Kamil
